Dag 10-12

Dinsdag 14 augustus 2018:

Vanochtend zijn we het Crater Lake National Park weer ingegaan om een aantal wandelingen te maken. We zijn halverwege de rand gestopt om naar beneden te lopen. Vanaf het punt beneden vertrekken boottochten (helaas alles vol) en dit is de enige trail waar je bij het water kunt komen. Het was echter wel een pittige klim (en daling). Een hoogteverschil van bijna 220 meter moest overbrugd worden. De daling ging soepel en na 30 minuten lopen waren we beneden.


Hier had je een compleet ander beeld! Het was goed te zien hoe laag het water ten opzichte van de rand ligt en hoe hoog de eilanden waren. We hebben geen duik gewaagd van de 5 meter hoge rots, anderen durfden dat ook niet. Na wat foto’s zijn we weer naar boven vertrokken. Dit was een flinke klim. Een brandende zon, een graad of 30 en ook de hoogte maken het een uitdaging. Gelukkig hebben we het allemaal prima doorstaan met op eigen tempo lopen en voldoende tussenstops om te drinken. Onderweg wel wat bijzondere figuren tegen gekomen waarbij we ons hebben afgevraagd of en hoe die de top weer bereikt hebben. Een boom van een kerel (+2 meter en zeker 150 kg) in een tuinbroek die stond te happen naar adem (en zonder drinken of eten) hebben we onderaan ingehaald en sterkte gewenst. Die kon echt niet mee op m’n rug.


Na een broodje in de camper ben ik samen met m’n vader nog naar de Watchman Overlook gelopen. Dit was het hoogste punt waar je een goed uitzicht had op Wizard Island en de krater op Wizard Island. Deze wandeling was korter en beter te doen. Alsnog flink omhoog maar een constante stijgingspercentage hielp hierbij. Bovenop hadden we een prachtig uitzicht en was het erg rustig. Binnen no time waren we weer beneden.


Daarna was het mooi geweest voor vandaag en zijn we weer naar de camping gereden. Hier hebben we heerlijk ontspannen, nog een wasje gedraaid en weer gebarbecued. Morgen gaan we verder richting het noorden.


Woensdag 15 augustus 2018:

Vandaag zijn we verder richting het noorden gereden. De rit was niet veel bijzonders. Eerst een kaarsrechte weg waarbij ik alleen aan het stuur hoefde te draaien om van baan te wisselen. Hierbij had het wel lekker geweest om een autonome auto te hebben maar helaas is de camper nog niet zo geavanceerd.


Later hebben we de Cascade Lake Scenic Byway genomen omdat we de snelweg zat waren. Op de kaart reden we hierbij tussen een aantal meren door. Eerst grote hopen met lavastenen en later de meren. De meren waren echter amper te zien door de bomen langs de weg of waren zo goed als opgedroogd.


Eenmaal aangekomen in Bend hebben we wat geshopt. Helaas niet helemaal geslaagd voor alles maar we hebben nog even hier in Amerika. Daarna zijn we doorgereden naar de camping. Dit is de Crown Villa RV Resort en het is inderdaad een kroonjuweel van een resort. De plekken zijn een gigantische oprijlaan waar een paar stoelen en een tafeltje klaar stonden. Ook heeft iedere plek een soort opslagruimte voor de BBQ/fietsen/etc. (Een maandje hier staan doet ongeveer 2000 dollar!) Bij de receptie zijn ook guest lounges met tv ruimte, boeken en spelletjes. Erg luxe ten opzichte van de vorige campings. Nadat we eenmaal een rondje over de camping waren gelopen zijn we wel tot de conclusie gekomen dat wij maar een klein campertje hebben. De ene camper nog groter dan de andere! Niet normaal wat hier wel niet voor miljoenen staat! Een bus met 6 wielen, 3 solide outs, een aanhanger met een dikke Ford Mustang, een tv aan de buitenkant, het is hier allemaal!


Donderdag 16 augustus 2018:

Nadat we een gratis bakje koffie hadden gepakt voor onderweg zijn we vertrokken naar Smith Rock State Park. Na een half uurtje rijden waren we aangekomen en in de middle of nowhere stond een enorme rotspartij. Erg indrukwekkend om te zien!


Nadat we de auto hadden geparkeerd zijn we een stukje gaan lopen. Ook hier is het flink dalen en stijgen tijdens de wandeling maar de temperatuur was nog hoger dan de afgelopen dagen. Met boven de 30 graden was het te warm en hebben we ervoor gekozen om niet het zwaarste pad te lopen. Nadat we enkele plaatjes hadden geschoten zijn we weer verder gegaan. Nu richting Dayville.


Onderweg werd het landschap steeds kaler en meer geel. Er groeide slechts enkele plantjes en de rotspartijen werden groter en groter. We reden nu binnendoor richting John Day Fossil Beds National Monument, wat we morgen verder gaan verkennen. De wegen krulde om de rotspartijen heen en het was flink werken achter het stuur. Het was ook goed te zien waar water was of werd gesproeid omdat het ineens groen was. Bizar om hier boer te zijn, helemaal in niemandsland.


Eenmaal aangekomen op de Fish House Inn werden we vriendelijk welkom geheten door de eigenaar. Het bleek ook een Nederlander te zijn die de camping van zijn schoonvader had overgenomen. Een kleine, mooie camping met slechts enkele plekken. Dit staat in het dorpje Dayville wat nog verder terug gaat in de tijd als eerder deze vakantie. Het voelt als de tijd met paard en wagen.


‘s Avonds hebben we lekker gegeten bij het café in het dorp. We waren op tijd want om 8 uur sluit het al. De maaltijd heerlijk afgesloten met warme homemade pie!


Foto’s:
https://photos.app.goo.gl/qgB7L3Gp41raPcdUA